"Κάρμα"

Τις προάλλες,μπήκα στα κλεφτά στο μπλογκ μου,δεν είχα πολύ χρόνο (εξεταστική γαρ) αλλά μπήκα έτσι για να χαζέψω στα γρήγορα τις νέες αναρτήσεις σας.Κόλλησα στο μπλογκ της aurangel, όπως πολλές άλλες φορές.Το ερώτημα ήταν απλό: τι διαφοροποιεί μια απλή σχέση απο μια σχέση ζωής? Η απάντηση πολύπλοκη.

ήθελα να απαντήσω...αλλά αρχίζοντας να γράφω συνειδητοποίησα πως δεν ξέρω.γιατί γράφοντας αρχικά πως, αυτο που κάνει μια σχέση "την σχέση" για μένα είναι η μεγάλη έλξη αρχικά,το ένστικτό σου πως αυτός είναι,η επιθυμία σου να τον έχεις πάντα πάντα δίπλα σου,να τον καταλαβαίνεις και να σε καταλαβαίνει απόλυτα κτλ, σκέφτηκα, "κι αν δεν υπάρχει αυτή η σχέση ζωής?αν μάταια ψάχνουμε το άλλο μας μισό?αν έχουμε τόσο πολύ ανάγκη να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε απόλυτα που έχουμε δημιουργήσει εμείς οι ίδιοι αυτό τον μύθο,ελπίζοντας πως ίσως κάποτε γίνει πραγματικότητα?"

 η αλήθεια είναι πως ακούγοντας πάντα για καρμικές σχέσεις βαριόμουν, έλεγα πως είναι απλά φιλοσοφίες για να περνάει η ώρα...Και δη για τις ανατολίτικες φιλοσοφίες ακόμα παραπάνω...Κάρμα σου λέει...

ο Πλάτωνας είπε: 

 "Ο Θεός, αφού δημιούργησε τις ψυχές, τις μοίρασε στα άστρα, που είναι τα όργανα του χρόνου (γιατί με την κίνησή τους τον μετράνε). Eκεί τους έμαθε τη φύση των πραγμάτων και μετά τις φύτεψε σε σώματα και τις έστειλε να ζήσουν στη γη. Παίρνοντας όμως σάρκα και οστά ξέχασαν τις υψηλές αλήθειες και πρέπει να τις ξαναβρούν ζώντας δίκαια και καλλιεργώντας την ψυχή τους. O έρωτας θα τις βοηθήσει σ’ αυτό, αλλά όχι ο έρωτας ο χυδαίος, ο βυθισμένος στα πάθη, αλλά εκείνος ο ευγενής, που εξυψώνει το πνεύμα. Aν τα καταφέρουν, πεθαίνοντας θα επιστρέψει η κάθε ψυχή στο άστρο της."

το αν υπάρχει πράγματι αυτή η "καρμική σχέση" δεν το ξέρω...μπορεί ίσως για όλους να υπάρχει μια άλλη ψυχή,που τους περιμένει,που είναι γραφτό να ζήσουν μαζί πράγματα,μπορεί και όχι.

Φαντάζομαι όμως πως όλοι ελπίζουμε να την βρούμε.

Πάντως,αν κάτι πιστεύω πραγματικά είναι πως μερικές σχέσεις  διαφέρουν αληθινά απο τις άλλες.Δεν ξέρω αν μπορεί να κρατήσουν για πάντα και να είναι δυνατές και αληθινές στο χρόνο, αλλά κάποιοι άνθρωποι δένονται μεταξύ τους μ'έναν διαφορετικό τρόπο,κι αυτο είναι πέραν κάθε αμφιβολίας.Κάποιες σχέσεις δημιουργούνται απο το μηδέν και δυναμώνουν τόσο πολύ,βλέπεις ανθρώπους που μέχρι χθές ήταν άγνωστοι,διαφορετικοί,και κάτι τους κάνει να θέλουν να μοιραστούν τον εαυτό τους,να ξεγυμνώσουν την ψυχή τους στον άλλο,και να πουν "αυτό είμαι,αγαπησέ με έτσι όπως είμαι ακριβώς".

Κι αυτό το κάτι δεν είναι ο έρωτας. Όχι,σίγουρα δεν είναι ο έρωτας.Γιατί ο έρωτας έχει πολλά πρόσωπα,και μπορεί να ναι ρηχός,μπορεί να σε ταρακουνήσει αλλά χωρίς ουσία στην τελική,μπορεί να σε κάνει να πιστέψεις πως είναι τα πάντα και να μην είναι τίποτα.Μπορεί να ερωτευτείς πολλές πολλές φορές στη ζωή σου, όμως ελάχιστες θα νιώσεις ένα ιδιαίτερο δέσιμο με τον άλλο,ένα πραγματικό δέσιμο.Ίσως και ποτέ.

Κι ούτε η αγάπη είναι.Γιατί δεν μπορείς να επιλέξεις για ποιόν θα νιώσεις αγάπη,με ποιόν θα δεθείς και θα μπορέσεις να τον νιώσεις ως το άλλο μισό σου.

Τότε τι....

Ο καθένας έχει και μια άλλη απάντηση υποθέτω...

Αν με ρωτάτε νομίζω πως αυτό που κάνει ένα πρόσωπο να το νιώθεις ως το άλλο σου μισό,

είναι η αίσθηση πως η ψυχή του "κουμπώνει" στη δική σου.Αυτή η αίσθηση και τίποτα παραπάνω.

Γιατί πάνω απ'όλα είμαστε ψυχές...Παγιδευμένες σε σώματα.

Να μ’ αγαπάς εαυτέ μου σ’ έψαχνα παντού

Κι ενώ ενοχές κι αντοχές μου ‘δίναν ραντεβού

απ’ τα ακριβά μου στα πιο φθηνά κι απ’ τη φωλιά μου στο πουθενά

συναντηθήκαμε στη μέση του καιρού

Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά

Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά

Να μου μιλάς σιγανά στ’ αυτί γιατί σ'ακούνε την νύχτα αυτή

παλιά μου όνειρα που χρόνια είχαν κρυφτεί...