Θα σε κρύψω στον βυθό μου...

Το ξέρεις πως θα 'θελα να μείνω εκεί

όταν σ'αφήνω εχω μια άδεια αγκαλιά

το ξέρεις μαζί σου θέλω να με βρίσκει το πρωί

κάνε τον χρόνο να πάψει να μετρά...

Θέλω να είμαι απ'τα όνειρά σου ένα βήμα

την ανάσα σου να νιώθω στο λαιμό μου

θάλασσα εσύ κι εγώ να σκάω στο κορμί σου κύμα

έλα μαζί μου,δεν σε βλέπουν,θα σε κρύψω στον βυθό μου...

Το ξέρεις πως θα 'θελα να μείνω,αυτό μόνο

όμως δεν έφυγα ποτέ αληθινά

αν δεν με πιστεύεις ρώτησε τον χρόνο

θα σου πει,κάθε μου σκέψη μαζί σου ξενυχτά..

Κλείστα μάτια σου αγάπη μου,

είμαι εκεί κοντά.

Καληνύχτα...

Η πιο λάθος οπτική...

 

Xθές μιλούσα με μια φίλη μου περί σχέσεων, και συγκεκριμένα

για ένα κοντινό μου πρόσωπο.

Της έλεγα το πόσο περίεργο μου φαίνεται για κάποιον με τόσο τρυφερά και ειλικρινή αισθήματα όπως αυτός να μην έχει δεθεί συναισθηματικά με κάποια στο παρελθόν.Γιατί για μένα δεν είναι δικαιολογία οτι δεν συνάντησες κάποιον που να αξίζει τον κόπο, δεν χρειάζεται να ναι τέλειος κάποιος για να τον αγαπήσεις, η αγάπη σου τον κάνει τέλειο.

Και με αφορμή αυτό, μου ξεκίνησε μια κουβέντα που μου προκάλεσε έκπληξη, γιατί δεν μπορούσα να σκεφτώ οτι μπορεί να βλέπει την αγάπη έτσι κάποιος.

Γιατί μέχρι τώρα θεωρούσα δεδομένο οτι όλοι την βλέπουν με τον ίδιο τρόπο. Ερωτεύεσαι, θες να έχεις τον άλλο δίπλα σου όοοοσο περισσότερο γίνεται, θες να μάθεις τα πάντα για αυτόν, τα πάαααντα, και γνωρίζοντας τον καλύτερα, με τον καιρό, είτε αρχίζεις να τον αγαπάς είτε φεύγεις γιατί ξεθυμαίνοντας ο ενθουσιασμός είδες πως δεν υπήρχε τίποτα περισσότερο να σε δένει μαζί του.Όλα μέσα στη ζωή είναι...

Μου είπε λοιπόν, οτι πως γίνεται να αγαπήσεις κάποιον όταν δεν ξέρεις αν σ'αγαπάει αυτός? Και να του εμπιστευτείς τον βαθύτερο εαυτό σου όταν δεν ξέρεις αν αύριο μεθαύριο θα φύγει? οτι γιατί να μπείς σε τέτοια ταλαιπωρία??

Κι εγώ αρχικά δεν ήξερα τι να απαντήσω, μου φάνηκε τόσο αυτονόητο το πόση αξία έχει να αγαπάς και να αγαπιέσαι που δεν ήξερα τι να πω.

Μου φάνηκε εγωιστική αρχικά η αποψή της, να έχεις την απαίτηση αρχίζοντας μια σχέση να σε αγαπήσει ο άλλος για να μην πληγωθείς εσύ, αλλιώς τον απορρίπτεις και μένεις μόνος σου στην ησυχία σου.Ούτε εσύ μπορείς να εγγυηθείς το ίδιο.Ένα ρίσκο είναι όλα.

Συμβόλαιο είναι η αγάπη? 

Θα σου δώσω 5 κιλά αγάπη και απαιτώ να μου δώσεις τα ίδια??

Μετά, σκέφτηκα οτι όλη αυτή η στάση είναι ένας τεράστιος φόβος. Που εξαιτίας του έχανε οτι καλύτερο.

Αν δεν είναι η αγάπη οτι καλύτερο υπάρχει στη ζωή τότε τι είναι?????

Για να πάρεις αγάπη όμως, πρέπει να δώσεις, πρέπει να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο και να ανοιχτείς στον άλλο.Ακόμα και αν φοβάσαι οτι μετά μπορεί να μετράς πληγές.Δεν γίνεται αλλιώς!

Δεν ξέρω αν την έπεισα,αλλά ξέρω οτι έτσι είναι. Έτσι πρέπει να είναι!

Και αξίζει να το ζήσεις είτε τελειώσει νωρίς, είτε σε κάνει κομμάτια... ότι και να γίνει.

*** Ξέρω οτι θα τα διαβάσεις όλα αυτά.Δεν είναι η αποψή μου απλά, δεν είναι ότι τα βλέπω όλα μέσα απο ένα ροζ συννεφάκι και επιφανειακά όπως μου λες συνήθως,

 έτσι είναι.Και εσύ είσαι αυτή που θα χάσει αν δεν το καταλάβει.

πότε δεν θα φοβάμαι τον χρόνο??

Πιο μικρή, διαβάζοντας μυθιστορήματα αγάπης, ονειρευόμουν να ζήσω κι εγώ κάτι δυνατό, μια αγάπη που θα κρατήσει για πάντα.

Μεγαλώνοντας, είδα πως το να κρατήσει κάτι για πάντα είναι πολύ δύσκολο.

Είναι αδυσώπητος ο χρόνος... Όλα τα φθείρει και δεν αφήνει τίποτα στη θέση του.

Και κάτι τέτοιες στιγμές, που νιώθω ότι έχω όλο τον κόσμο μες τα χέρια μου, γιατί βρήκα τον έρωτα που ούτε σε μυθιστόρημα θα μπορούσα να βρω, φοβάμαι για το τέλος της δικής μου ιστορίας...

Είναι αστείο...όταν δεν έχεις κάτι που θές, φοβάσαι οτι ίσως ποτέ δεν το αποκτήσεις, όταν το έχεις φοβάσαι μήπως το χάσεις. Και πότε τελοςπάντων δεν φοβάσαι??

 ψάξε με...  (κάνετε κλίκ για να ακούσετε το τραγούδι)

Στίχοι: Γιάννης Καραλής
Μουσική: Γιάννης Καραλής
Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Δάντης

Ψάξε με
με τα νυχτιάτικά σου μάτια
πάρε με στα πιο υγρά σου μονοπάτια
τίποτα δε θα με κάνει να μη σ' αγαπώ.

Ψάξε με μες τις Δευτέρες που μου λείπεις
πάρε με γίνομαι άγαλμα της λύπης
χάνομαι, την πιο παράλογη αγάπη ζω

Κι όταν δε θα σ' αγαπάω
πιο πολύ θα σ' αγαπώ,
κι όταν πάψω να σ' το λέω
δε θα ζω....

Ψάξε με σαν να μαι εγώ ο πειρασμός σου,
πάρε με στις μαύρες τρύπες των ματιών σου.
Βρίσε με, με την ιδέα σου μονάχα ζω.
Ψάξε με στην πιο βαθιά υπόσχεση σου
πάρε με, είμαι τραγούδι στη φωνή σου
Βγάλε με από το δίλημμα αυτό που ζω.

Κι όταν δε θα σ' αγαπάω
πιο πολύ θα σ' αγαπώ,
κι όταν πάψω να σ'το λέω
δε θα ζω....

''Η αγάπη βρίσκεται στα καθημερινά πράγματα... Δεν χρειάζεται πυροτεχνήματα για να την προσέξεις.''

Eίναι γλύκας σας λέω, γλύκας!Το πιο γλυκό κοτοπουλάκι του κόσμου.

Νομίζω οτι ο κυριότερος λόγος που με κάνει να ξετρελαίνομαι μαζί του είναι οτι με κάνει να νιώθω παιδί. Όοοοχι οτι είμαι κ τόσο μεγάλη πια, αλλά κ παιδί δεν με λες!

Λοιπόν σήμερα είχαμε μαζευτεί στο σπίτι του αγοριού της Έφης,κι αφού φάγαμε,αφού χαζολογήσαμε όσο χαζολογήσαμε,τι τους ήρθε και λέγανε ιστορίες γνωστών τους που έχουν σχέση με δαιμονισμούς και παραφυσικά πράγματα γενικότερα, που μόνο που τα θυμάμαι μου σηκώνεται η τρίχα.Μια φοβία με όλα αυτά την έχω και την παραέχω, γιατί έχω διαβάσει πολλά σχετικά και έχω ακούσει ακόμα περισσότερα, κι αυτά είναι που σε τρομάζουν περισσότερο, γιατί ενα βιβλίο εντάξει πες το αμφισβητείς αλλά κάτι που στο λέει κάποιος που ξέρεις και εμπιστεύεσαι πως να το αμφισβητήσεις??

Φεύγοντας λοιπόν απο κει,και περπατώντας μέχρι το αυτοκίνητο ερχόντουσαν στο μυαλό μου λόγια και εικόνες απο την συζήτηση πριν και φύλλο να κουνιόταν δίπλα μου έλεγα φάντασμα θα ναι! Τι σου είναι το μυαλό, είναι να μην σου μπεί η ιδέα... δεν ξέρω αν το 'χετε πάθει!

Μπαίνω στο αυτοκίνητο βιαστική,να φτάσω γρήγορα γρήγορα σπίτι,και πριν προλάβω να στρίψω στη γωνία, το κοτοπουλάκι ήταν πίσω μου,μου αναβόσβησε τα φώτα και με ακολούθησε σε όλη τη διαδρομή μέχρι το σπίτι. 

Για να μην φοβάμαι.

Κι εγώ τι άλλο να γράψω? δεν βρίσκω λέξεις.

Ξέρω... δίνω σημασία σε πράγματα που δείχνουν τόσο καθημερινά και απλά... όμως στα καθημερινά απλά πράγματα βρίσκεται η ευτυχία.

τάδε έφη Ιφιγένεια...χα χα...
κι είτε φαίνεται παιδιάστικο είτε όχι είναι αλήθεια!
αναλωνόμαστε και αφήνουμε τον χρόνο να μας προσπερνάει περιμένοντας τι??? η αγάπη υπάρχει παντού γύρω μας, κι εμείς περιμένουμε πυροτεχνήματα για να την προσέξουμε...
ψέματα???

Που πάει η αγάπη????                          

 

Mερικές φορές σκέφτομαι που πάει η αγάπη....

Κοιτάω πίσω μου,και βλέπω ανθρώπους που έχω αφήσει στο παρελθόν,

που έχω ξεχάσει και μ'έχουν ξεχασει.

Φιλίες που ήταν πολύ σημαντικές και αγάπες που νόμιζα πως θα μείνουν για πάντα.

Πώς γίνεται όλα αυτά να χάθηκαν?

Είναι επειδή δεν μας ένωσε στην ουσία κατι δυνατό?

ή ετσι ειναι η φυσική ροή των πραγμάτων?

φταίει ο χρόνος, που είναι αμείλικτος?

ή μήπως εμείς που δεν αγαπάμε όσο μπορούμε?

Στ'αλήθεια χάνεται???

Στ'αλήθεια μπορεί να χαθεί??

Αγάπη,τι δύσκολο πράγμα...

http://www.youtube.com/watch?v=w04CR7gp8e8 

                                      


Στίχοι: Κώστας Λογοθετίδης & Νίκος Γρίτσης
Μουσική: Νίκος Καλλίνης
Πρώτη εκτέλεση: Νότης Σφακιανάκης

Αρχή και φινάλε
σκοτάδι και φως
αγάπη πανάρχαιο δράμα
σ' ακούω καρδιά μου
δεν είμαι κουφός
αγάπη, τι δύσκολο πράγμα.

Σωρός αναμνήσεις
δεν πάει καιρός
αγάπη και γέλιο και κλάμα.
Στο τέλος δεν ήμουν
πολύ τυχερός
αγάπη, τι δύσκολο πράγμα.

Οι αγάπες χάνονται
σβήνουν σαν τ' αστέρια
φεύγουν σαν τα καλοκαίρια.

Οι αγάπες χάνονται
σβήνουν σαν τ' αστέρια
φεύγουν σαν τα καλοκαίρια
φεύγουν σαν τα καλοκαίρια.

Κολλάει ο χρόνος
δεν πάει εμπρός
και συ δεν μου στέλνεις πια γράμμα
δεν θες να με ξέρεις
λες κι είμαι εχθρός
αγάπη, τι δύσκολο πράγμα.

που είναι η αγάπη- Μιχάλης Χατζηγιάννης
http://www.youtube.com/watch?v=mZPqjJ7dfZE

Καλλιτέχνης:

Μιχάλης Χατζηγιάννης

Συνθέτης:

Μιχάλης Χατζηγιάννης

Στιχουργός:

Ελεάνα Βραχάλη

Μοιάζουν οι ώρες να' ναι μεγάλες ανηφόρες σαν να παλεύω έτσι αισθάνομαι και ζω μοιάζουν οι ώρες να πέφτουν πάνω μου σαν μπόρες κι οι αναμνήσεις να ρίχνουν πάλι κεραυνό Κάτι στη ψυχή είναι ακόμα τόσο ευσυγκίνητο κλαίω σαν παιδί όταν πάω εσένα να σκεφτώ ώρες στη σιωπή ώρες στη δουλειά και στ' αυτοκίνητο βράδυ και πρωί ψάχνω τρόπους για να ξεχαστώ Πού είναι η αγάπη που μ' ανέβασε στα σύννεφα Δώσε μου κάτι τώρα που πέφτω, να σωθώ πού είναι η αγάπη να μου αποδείξει πριν το τέλος αν είναι απάτη ή αν είναι κάτι μαγικό Μοιάζουν οι ώρες να' ναι αφιλόξενες σα χώρες όπου δεν βρίσκω το καταφύγιο που ζητώ μοιάζουν οι ώρες να 'ναι μεγάλες ανηφόρες σαν να παλεύω έτσι αισθάνομαι και ζω Κάτι στη ψυχή είναι ακόμα τόσο ευσυγκίνητο κλαίω σαν παιδί όταν πάω εσένα να σκεφτώ ώρες στη σιωπή ώρες στη δουλειά και στ' αυτοκίνητο βράδυ και πρωί ψάχνω τρόπους για να ξεχαστώ Πού είναι η αγάπη που μ' ανέβασε στα σύννεφα Δώσε μου κάτι τώρα που πέφτω, να σωθώ πού είναι η αγάπη να μου αποδείξει πριν το τέλος αν είναι απάτη ή αν είναι κάτι μαγικό

TΡΑΓΟΥΔΙΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΜΕ

να κοιμηθούμε αγκαλιά....

Στίχοι: Γιώργος Κλεφτογιώργος
Μουσική: Σοφία Βόσσου
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Πάλι μέτρησα τ΄αστέρια κι όμως κάποια λείπουνε
μόνο τα δικά σου χέρια δε μ΄ εγκαταλείπουνε
πώς μ΄αρέσουν τα μαλλιά σου στη βροχή να βρέχονται
τα φεγγάρια στο κορμί σου να πηγαινοέρχονται ...

Να κοιμηθούμε αγκαλιά να μπερδευτούν τα όνειρά μας
και στων φιλιών τη μουσική ρυθμό να δίνει η καρδιά μας
Να κοιμηθούμε αγκαλιά να μπερδευτούν τα όνειρά μας
για μια ολόκληρη ζωή να είναι η βραδιά δικιά μας ....

Τα φιλιά σου στο λαιμό μου μοιάζουνε με θαύματα
σαν τριαντάφυλλα που ανοίγουν πριν απ΄τα χαράματα
στων ματιών σου το γαλάζιο έριξα τα δίχτυα μου
στις δικές σου παραλίες θέλω τα ξενύχτια μου

Να κοιμηθούμε αγκαλιά να μπερδευτούν τα όνειρά μας
και στων φιλιών τη μουσική ρυθμό να δίνει η καρδιά μας
Να κοιμηθούμε αγκαλιά να μπερδευτούν τα όνειρά μας
για μια ολόκληρη ζωή να είναι η βραδιά δικιά μας....

 Αφιερωμένο σε όλους αυτούς που μπορούν να συνδέσουν κάθε τους όνειρο 

με ένα πρόσωπο,και κάθε τους χάδι με ένα κορμί......Τα πιο όμορφα όνειρα είναι αυτά που είναι τόσο δεμένα με τα όνειρα αυτού που αγαπάς, που δεν μπορούν να υπάρξουν ξεχωριστά, δεν μπορείς να τα διαχωρίσεις, αλλιώς παύουν να είναι όνειρα.....

Οne love - U2                                                                        
http://www.youtube.com/watch?v=ipoZbsc_3eU

Is it getting better
Or do you feel the same
Will it make it easier on you now
You got someone to blame
You say...

One love
One life
When it's one need
In the night
One love
We get to share it
Leaves you baby if you
Don't care for it

Did I disappoint you
Or leave a bad taste in your mouth
You act like you never had love
And you want me to go without
Well it's...

Too late
Tonight
To drag the past out into the light
We're one, but we're not the same
We get to
Carry each other
Carry each other
One...
Have you come here for forgiveness
Have you come to raise the dead
Have you come here to play Jesus
To the lepers in your head

Did I ask too much
More than a lot
You gave me nothing
Now it's all I got
We're one
But we're not the same
Well we
Hurt each other
Then we do it again
You say
Love is a temple
Love a higher law
Love is a temple
Love the higher law
You ask me to enter
But then you make me crawl
And I can't be holding on
To what you got
When all you got is hurt
One love
One blood
One life
You got to do what you should
One life
With each other
Sisters
Brothers
One life
But we're not the same
We get to
Carry each other
Carry each other .... 

Ερωτικά ποιήματα:


Pablo Neruda - Sonnet XVII

Δεν σ’αγαπώ σαν να ήσουν τοπάζι

Ή όπως σβήνει τη φωτιά  ένα βέλος από γαρίφαλλα

Σ’αγαπώ όπως τα σκοτεινά πράγματα πρέπει να αγαπιούνται,

Μυστικά, μεταξύ της σκιάς και της ψυχής

Σ’αγαπώ σαν το λουλούδι που ποτέ δεν ανθίζει

Αλλά κουβαλάει μαζί του το φως των κρυμμένων του ανθών

Χαρης την αγάπη σου ένα μόνιμο άρωμα

Έρχεται από τη γη και ζεί μυστικά στο σώμα μου

Σ’αγαπώ χωρίς να ξέρω πως, πότε, από πού.

Σ’αγαπώ απευθείας, χωρίς πολυπλοκότητες ή περηφάνεια

Σ’αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω άλλον τρόπο

Από αυτόν: οπου δεν υπάρχω, δεν υπάρχεις ούτε εσύ

Τόσο κοντά είμαστε, που το χέρι σου στο στήθος μου είναι το χέρι μου

Τόσο κοντά, που τα μάτια σου κλείνουν όταν αποκοιμιέμαι.    


 

Μονόγραμμα - Ελύτης  

Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή
σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά

Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ
Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό
Εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.

ΙV.

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ’ακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μ’ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ’ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ’ακούς
Είμ’εγώ,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,μ’ακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ’ακούς
Πού μ’αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ’ακούς

Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ’τούς κατακλυσμούς

Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θά’ρθει μέρα,μ’ακούς
Νά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μ’ακούς
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,ν’ακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει
Στά νερά ένα-- ένα , μ’ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ’ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ’ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ’ακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ’ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω ,μ’ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ’ακούς

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς,μ’ακούς
Σ’άλλη γή,σ’άλλο αστέρι,μ’ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ’ακούς

Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ’άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ’ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ’ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ’ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ’ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,σ’αγαπώ,μ’ακούς.

V.

Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς
Μέ σοφές παραμάνες καί μ’αντάρτες απόμαχους
Από τί νά’ναι πού έχεις τή θλίψη του αγριμιού
Τήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενου
Καί γιατί,λέει,νά μέλει κοντά σου νά’ρθω
Πού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό

Καί γιά σένα κανείς δέν είχε ακούσει
Γιά σένα ούτε τό δίκταμο ούτε τό μανιτάρι
Στά μέρη τ’αψηλά της Κρήτης τίποτα
Γιά σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός νά μου οδηγεί τό χέρι

Πιό δω,πιό κεί,προσεχτικά σ’όλα τό γύρο
Του γιαλού του προσώπου,τούς κόλπους,τά μαλλιά
Στό λόφο κυματίζοντας αριστερά

Τό σώμα σου στή στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνειας καί του διάφανου
Βυθού,μέσα στό σπίτι μέ τό σκρίνιο τό παλιό
Τίς κίτρινες νταντέλες καί τό κυπαρισσόξυλο
Μόνος νά περιμένω που θά πρωτοφανείς
Ψηλά στό δώμα ή πίσω στίς πλάκες της αυλής
Μέ τ’άλογο του Αγίου καί τό αυγό της Ανάστασης

Σάν από μιά τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σέ θέλησε η μικρή ζωή
Νά χωράς στό κεράκι τή στεντόρεια λάμψη τήν ηφαιστειακή

Πού κανείς νά μήν έχει δεί καί ακούσει
Τίποτα μές στίς ερημιές τά ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στόν αυλόγυρο
Γιά σένα,ούτε η γερόντισσα ν’όλα της τά βοτάνια

Γιά σένα μόνο εγώ,μπορεί,καί η μουσική
Πού διώχνω μέσα μου αλλ’αυτή γυρίζει δυνατότερη
Γιά σένα τό ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Τό στραμμένο στό μέλλον με τόν κρατήρα κόκκινο
Γιά σένα σάν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Πού βρίσκει μές στό σώμα καί πού τρυπάει τή θύμηση
Καί νά τό χώμα,νά τά περιστέρια,νά η αρχαία μας γή.


VI.

Έχω δεί πολλά καί η γή μές’απ’τό νού μου φαίνεται ωραιότερη
Ώραιότερη μές στούς χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή,ωραιότερα
Τά μπλάβα των ισθμών καί οί στέγες μές στά κύματα
Ωραιότερες οί αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τά βουνά
τής θάλασσας

Έτσι σ’έχω κοιτάξει πού μου αρκεί
Νά’χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνει
Σάν δελφίνι πρωτόπειρο ν’ακολουθεί

Καί νά παίζει μέ τ’άσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου !

Νίκη,νίκη όπου έχω νικηθεί
Πρίν από τήν αγάπη καί μαζί
Γιά τή ρολογιά καί τό γκιούλ-μπιρσίμι
Πήγαινε,πήγαινε καί ας έχω εγώ χαθεί

Μόνος καί άς είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί
νεογέννητο
Μόνος,καί ας είμ’εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα νά σου κρατεί δαφνόφυλλο
Μόνος,ο αέρας δυνατός καί μόνος τ’ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στό βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στούς καιρούς τόν Παράδεισο !


VII.

Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα

Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μές στ’άπατα μιάν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Νά σέ βλέπω μισή να περνάς στό νερό
και μισή να σε κλαίω μές στόν Παράδειο.

 

Eίναι αυτό που είναι...

   

  Είναι παράλογο.. λέει η λογική

  Είναι αυτό που είναι.. απαντά ο 'Ερωτας
  Είναι δυστυχία.. λέει ο λογισμός

  δεν είναι άλλο από πόνος.. λέει ο φόβος

  Είναι μάταιο.. λέει η φρόνηση

  Είναι αυτό που είναι.. απαντά ο Έρωτας

  Είναι γελοίο... λέει η περηφάνεια

  Είναι απερισκεψία.. λέει η σύνεση

  Είναι αδύνατο.. λέει η εμπειρία

  Είναι αυτό που είναι.. απαντά ο Έρωτας.

Eric Fried


 

Έρωτας είναι...

      Λέν πως ο αληθινός έρωτας εμφανίζεται απροσδώκητα,σαν απο μηχανής θεός,

απο κεί που δεν τον περιμένει κανείς, σε κάνει να χάσεις κάθε αίσθηση λογικής,
να μην ξέρεις απο που σου ήρθε και γιατί.Και είτε σε ανεβάζει στα σύννεφα, 
είτε σε ρίχνει στα βαθιά μεχρι να πιάσεις πάτο.

     Τι ειναι όμως τελικά ο έρωτας?
Μια αόρατη δύναμη που σε οδηγεί σε κάποιον που μέχρι χθες δεν ήξερες και
που μετά ανεξήγητα γίνεται τα πάντα? Μια τρέλα που σε κάνει να αφήνεις πίσω τον παλιό σου εαυτό, και να σε κάνει να ονειρευτείς, να νιώσεις οτι χρειάζεσαι κάποιον και οτι δεν υπάρχει τίποτα πέρα απο αυτό που ζείς? Ή ίσως μια ψευδαίσθηση, με αρχή και τέλος.Που όταν κάποτε φεύγει, έχοντας γίνει πια συνήθεια και έχοντας χάσει την αίγλη του, σου παίρνει πίσω όσα απλόχερα σου έδωσε και σ'έκανε να νιώσεις άτρωτος.


    Ο Σωκράτης είχε πει, ο έρωτας είναι άσχημος. Αφου ο έρωτας εξ' ορισμού είναι η έλξη προς το ωραίο, και αφού ο έρωτας γεννιέται πάντα προς κάτι που θέλουμε γιατί δεν έχουμε αποκτήσει ακόμα, τότε ο έρωτας ποθεί το ωραίο γιατί είναι ο ίδιος άσχημος, και χάνεται όταν το αποκτήσει.

    Όπως και να 'χει, όσο κι αν κρατήσει, ο έρωτας σου δίνει φτερά, σε ανεβάζει ψηλά και γεμίζει την κάθε μέρα σου με χρώμα.Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να πετάξεις μαζί του...Το μόνο σίγουρο είναι πως αξίζει τον κόπο!